Niet alleen op de wereld

Als iets tegenzit is het alsof de wereld die ik zo graag voor mij alleen wil hebben zal vergaan. Dit gevoel overkomt mij wanneer ik geen controle en macht heb over situaties, vooral wanneer die mogelijk een verandering met zich meebrengen. Het lijkt voor mij onmogelijk te zijn een oplossing te bedenken voor iets dat stress met zich meebrengt. De scenario's 'wat als dit gebeurt' blijven zich in mijn hoofd herhalen en verergeren. Wanneer het verbeeldde scenario het toppunt van ellende heeft bereikt en voelt of het daadwerkelijk gebeurt zak ik letterlijk (natuurlijk letterlijk) weg in zelfmedelijden. Ik duik ineen en verberg zoveel mogelijk van mijn gezicht in mijn trui of kussen, als het maar een stofje is wat fijn voelt tegen mijn mond.

Op dit moment sluit ik mij af voor de rest van de wereld en het feit dat die wereld gewoon doorgaat bestaat voor mij niet. Ik geef op en het maakt mij niet meer uit wat er zal gebeuren. Het enige belangrijke is mijzelf weer terugvinden, die ben ik namelijk kwijt. Het besef dat ik 'ik' ben bedoel ik daarmee. De hand die ik langs mijn mond zie bewegen voelt niet als die van mij en eigenlijk de rest van mijn lichaam ook niet. Ik zit niet meer in mijn eigen lichaam en niets is echt. Vanuit dit idee wordt de aanval (zo noem ik het maar) vaak nog erger en word ik misselijk. Ik wiebel heen en weer, zoals autisten dat goed kunnen, het fijne stofje wrijf ik in hetzelfde ritme tegen mijn mond en met de duim van mijn andere hand tast ik mijn vingers af van pink tot wijsvinger en weer terug. Deze bewegingen noemen ze geloof ik stimmen.

Wat ik doe om uit zo'n aanval te komen is een soort van doelbewust overprikkelen. Ik doe oordopjes in mijn oren met de muziek op vol volume, knipper zo snel mogelijk met mijn ogen en bijt op de binnenkant van mijn onderlip terwijl ik met mijn handen ergens in knijp. Als ik geluk heb kan ik hierna ontzettend huilen. Langzaam kom ik weer terug en mag de wereld van pauze af. Mijn hoofd is hierna vaak zo leeg, of overvol, dat ik extreem helder ben en besef dat ik niet alleen op de wereld ben en mensen in mijn omgeving heb die van mij houden en er voor mij zijn. Mensen die ik hulp kan vragen en mij zullen helpen. Mensen die ik te weinig waardeer wanneer ze er vanzelfsprekend zijn. Op dit soort momenten ben ik blij dat ik de wereld niet voor mij alleen heb.